Bugün benim için çok özel... Elimiz kolumuz bağlı, olan biteni çaresizce seyreden bizlere an kadar kısa, ona ise kim bilir ne kadar uzun gelmiş beş buçuk gün boyunca ölüme karşı acılarla dolu bir mücadele veren, en sonunda pes etmek zorunda kaldığı için her zamanki asaletiyle hayatın kapısını sessizce çekip giden babamın doğum günü çünkü bugün! 27 koca yıl geçti üzerinden yanağına kondurduğum o minicik öpücükle onu bu dünyadan yolcu edeli. Ölümle olan zorlu savaşını kazanıp da kalabilseydi burada, bugün tam 79cu yaşını kutlayacaktık hep beraber. Nasıl yaşlanırdı babam acaba? Genç ölmüş birinin yaşlanmasını hayal etmek ne kadar da zor! Çok yakışıklı bir dede olurdu, orası kesin. El yapımı neyini çalmakta iyice ustalaşırdı. Ondan da eminim. Ya rakısı? En büyük hayaliydi benimle beraber rakı içmek. "Kızım büyüyünce rakı içeceğiz onla." derdi. Güzel bir rakı masası donatırdık ona. Rakının en iyisini yerleştirirdik sofranın tam ortasına. Sonra hep beraber kurulurduk o masanın başına. Torunları yanıbaşında oturup hayran hayran izlerlerdi dedelerini. İşte bundan da eminim.
Baba... Bir kız çocuğu için ne tükenmez bir aşk! Ne vazgeçilmez bir destek! Onun bu dünyadan gittiği gün hastaneden dönerken, arabanın arka koltuğunda ağlıyordum. Bir türlü inanmıyor, inkar ediyor, kabul etmek istemiyordum. İşte o zaman yanımda oturan teyzem sımsıkı sarıldı ve o gün ilk defa duyduğum, şimdiyse artık ezbere bildiğim şu kısacık hikayeyi anlattı bana: "Çok sevdiğin biri öldüğünde Allah içinde tam kırk tane mum yakarmış o gün. Sonra her gün o mumlardan birini söndürürmüş teker teker. Ta ki sonuncuya kadar. İşte o sonuncu mum sen ölünceye kadar kalbinde yanmaya devam edermiş." Ağlamayı kesmiştim o an. Ölümün geride kalanda bıraktığı acıyı, yıllar sonra kalpte yer ettiği sızıyı bundan daha iyi anlatan bir sembol halen bulamıyorum.
Babamının ölümünden sonra kalbimde halen yanmaya devam eden o son mumdan süzülen incecik alevin ışığı bugün daha farklı parlıyor içimde sanki. Bir klinik psikolog olarak benim için çok önemli olan mesleki bir projenin hayata geçirilişinin duyurusunu babamın doğum gününde yapmaya karar verdim çünkü. Seneler sonra ona göndereceğim bir doğum günü hediyesi niyetine... 16 yaşında aklıma koymuştum psikolog olmayı. Devrin popüler bölümlerinin İşletme ve Ekonomi olduğu o dönem bir Üsküdar Amerikan'lı olarak "Klinik psikolog olacağım!" diye tutturmam bir hayli garip karşılanmıştı. Bugün 44 yaşındayım ve geçen zaman boyunca psikolojinin gerek dünya gerekse ülkemizde ne kadar hatrı sayılır bir meslek dalı haline geldiğine şahit olmak beni öylesine mutlu ediyor ki.
Zamanla beraber meslek dalları da yapı değiştiriyorlar. Bu değişime en büyük katkı hiç kuşkusuz teknolojinin getirdiği fırsatlar oldu. Onlara sahip olmadan önce hayatımızı nasıl idare ettiğimizi hayalimizde canlandırmakta bile güçlük çektiğimiz internet, cep telefonları ve sosyal medya gibi iletişim araç ve ağları bugün hepimizin eli kolu haline gelmiş durumda. Özellikle "online" iletişim hayatın her dalında kendine sarsılmaz bir yer edinmeye başladı ve bu durum son sürat devam etmekte. İşte benim projem de mesleğimle teknolojinin güzel bir beraberliği üzerine kuruldu.Haziran ayının ilk haftasında hayata geçecek olan projemin adı "Evinizde Terapi". Evinizde Terapi danışanlara kendi ev ortamlarında psikoterapi ve psikolojik danışmanlık hizmeti sunmayı hedefleyen bir web sitesi. Online terapi, web terapi, internet üzerinden terapi ve sanal terapi gibi adlarla da bilinen bu yöntemde seanslar Skype üzerinden yapılan video konferanslar şeklinde gerçekleştiriliyor. Zaman ve mekan kısıtlaması olmayan bu tarz terapinin bütçe yönünden de daha elverişli olması psikoterapi ve psikolojik danışmanlık hizmetlerini çok daha kolay ulaşılır bir hale getiriyor. Hayata geçisini adeta bir çocuğun doğumunu beklermiş gibi tarifsiz bir heyecanla beklediğim Evinizde Terapi'nin duyurusunu bu kadar özel bir günde yapabilmiş olmanın benim için taşıdığı anlam da ayrıca çok büyük.
Ümitle kurduğum Evinizde Terapi'nin herkesin umudu olmasını tüm yüreğimle diliyorum...
Canım babamın her daim güzel hatırladığım değerli anısına...
Şehnaz Tuna
5/27/2016
