Yalnız doğuyoruz... Yalnız ölüyoruz... İkisi arasında geçirdiğimiz "yaşam" denilen süreçte de kalabalıklar içindeyiz çoğu zaman. Azınlıkta olan kimilerimiz hayatta yalnız olmayı seçiyor (seçebiliyor, beceriyor, becerebiliyor) seçmesine fakat toplum içinde bilerek ve isteyerek, top yekûn yalnız kalana pek de normal gözüyle bakmıyoruz nedense. "Yalnızlık Allah’a mahsustur!" deyip çıkıyoruz işin içinden ve pek de kurcalamıyoruz olan biteni. Kim, neden seçmiş yalnızlığı, onu da çok sorgulamıyoruz. İşe gelen bir konu değildir çünkü. Zordur da çok yalnız kalabilmek. Kendinle, benliğinin en katıksız haliyle birebir yüzleştiğin zamandır. İnkâr edemediğin tüm gerçekler, yanlışlar, doğrular, sorunlar, çözümler bir bir dizilir karşına. Mecburen hesaplaşırsın hepsiyle teker teker. Kaçış yolun yoktur. Adı üstünde: Yalnızsındır. İşte o zaman olgunlaşırsın da bir ağacın dalındaki ham meyvanın olgunlaşması gibi, yavaş yavaş, fark etmeden. Belki de fark ederek...
Yalnız kalmayı kırklı yaşlarımla beraber öğrendim ben. Yalnızlığı sevmeyi de. Hatta o denli sevdim ki, 'gönüllü yalnızlığımı' özlemeye başladım sık sık. Bu arada hayatta yaptığım bazı şeyleri yalnızken çok daha iyi becerdiğimi anladım. Bunların en başında yazmak geliyor. Daha iyi yazıyorum tek başıma kaldığımda. Tereyağından kıl çekercesine kolay dökülüyor sözcükler dimağımdan parmaklarımın ucuna ben benle baş başa kaldığımda. Zihnim hiç olmadığı kadar berraklaşıyor. Daha iyi kararları böyle zamanlarda alabilmemin sebebi de bu belki. Benliğim gibi zihnim de en saf haline bürünüyor yalnız kalınca. Bir de kaçıyorum tabii. Ama kendimden değil. Yüzleşmek zorunda olduğum kalabalıktan. Ben galiba kendimden çok kalabalıklarla yüzleşmekten daha çok korkuyorum. Belki de o yüzden iyi geliyor yalnız kalmak.
İşte yine öyle bir döneme girdim. Tam tamına beş koca gün ayırdım gönüllü yalnızlığımla kendime. Pembe Sakura dövmemi yenileyeceğim, ölmeden önce bana bıraktığı anılarla beraber babamı yâd edeceğim, gönlümce yazacağım, bolca okuyacağım ve ben tüm bunları yaparken yanımda yalnızlığımın sınırlarını tek bir canlı ihlal edecek: Tinky’m!
Şehnaz Tuna
4/4/2016
