Aurora
Konusunu gerçek öyküden alan filmler beni çok etkiliyor. Bugün İstanbul Film Festivali kapsamında seyrettiğim Aurora da bunlardan biriydi. Çocuk evlat edinmeye çalışan öğretmen Sofia’nın hikayesinin anlatıldığı Şili yapımı bu film dramatik konusu çerçevesinde evlilik daha doğrusu hayat arkadaşlığı konusunda da çok hoş bir mesaj veriyordu.
Sofia 14 yaşında tecavüze uğradığı için çocuk sahibi olamıyor. Evlat edinmek isteyen 1500 ailenin sayısı evlat edinilecek 400 çocuktan bir hayli fazla olduğu için Sofia ve eşi Pedro'nun başvuruları iki sene üst üste ret ediliyor. Üçüncü sene başvurularını yaparken gazetede okuduğu bir haber Sofia’yı oldukça zorlu bir yolculuğa çıkarıyor. Şehrin çöplüğünde naylona sarılmış ölü bir bebek bulunmuştur. Sahipsiz bu bebeğin yakılması ya da toplu mezara gömülmesi söz konusudur. İşte bu noktada bebeğe manevi bir şekilde bağlanan ve dünyaya gelen bir canlının gömülme hakkının da olmasını savunan Sofia onun dini kurallara göre gömülmesi ve bir mezarı olması için bir hukuk savaşı başlatır. Adsız ve sahipsiz bu ölü bebeğe "meltemin meleği" anlamına gelen Aurora adını verir. Devlet Sofia’nın bu talebinin yerine getirilmesi için izlenecek tek yol olarak ölü bebeğin evlat edinilmesi şartını koşar. Sofia hedefi uğruna bunu yapmaya hazırdır. Fakat bunu gerçekleştirmeleri halinde ileride canlı bir bebeği evlat edinme şanslarını tamamen yitireceklerdir.
Daha fazla yazarak filmin sonunu açık etmek istemem. Zaten bugün bu yazıyı yazmaktaki amacım filmden bahsetmekten ziyade çocuk sahibi olmayı herşeyden çok isteyen Pedro’nun eşinin ölü bir bebeği evlat edinme talebine gösterdiği saygısı ve karşılaştığı zorluklarda ona gösterdiği desteği ile sergilediği gerçek bir hayat arkadaşlığı tablosunun bende yarattığı sımsıcak hissi paylaşmak isteğiydi. Bunun gerçek bir hikaye olması da kadın erkek ilişkileri hakkındaki düşüncelerime taptaze umut tohumları ekti. Hayatlarımızda Pedro'ların her daim var olması dileklerimle!
Şehnaz Tuna
4/5/2015
Etiketler : Film Festivali
